نقش لیزر کم توان در مقایسه با درمان های متداول در سندرم تونل مچ دستی جانبازان با ضایعات نخاعی پاراپلژیک

زمینه: سندرم تونل مچ دستی بیماری رنج آوری است که با علائم درد، گزگز و مور مور شدن انگشتان خود را نشان می دهد. درمان حمایتی با استفاده از اسپیلینت مچ دستی یکی از درمان های مناسب و رایج می باشد، اخیراً نیز لیزر کم توان بسیار مورد توجه قرار گرفته است. این سندرم در افراد دچار ضایعه نخاعی پاراپلژیک به علت استفاده بیش از حد از مچ دست ها زیاد دیده می شود. مواد و روش ها: تعداد 21 مورد در جانبازان نخاعی پاراپلژیک که از ویلچر استفاده می کردند و مبتلا به سندرم تونل مچ دستی بودند، در دو گروه مورد و شاهد به طور تصادفی تقسیم شدند. برای هر دو گروه درمان حمایتی با استفاده از اسپلینت مچ دست انجام گردید. در گروه مورد 10 جلسه لیزر کم توان روی کانال کارپ، به صورت یک روز در میان و در گروه کنترل با همین تعداد جلسات از لیزر خاموش استفاده شد. یافته ها: اگر چه لیزر کم توان و درمان حمایتی، هر دو در بهبود علائم و نشانه های سندرم تونل مچ دستی مؤثر بودند، اما اثر لیزر کم توان در بهبود علائم پارستزی (005/0p=) و درد شبانه (01/0p=) نسبت به درمان حمایتی بیشتر بود، ولی در خصوص کاهش میزان درد این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. همچنین لیزر کم توان در بهبود نشانه های فالن (01/0p=) و تینل (03/0p=) از درمان حمایتی مؤثرتر بود. نتیجه گیری: از لیزر کم توان به عنوان یک روش مؤثر و بی ضرر می توان در درمان سندرم تونل مچ دستی جانبازان نخاعی استفاده نمود.